The Crown: Netflix'in kraliyet dramasının son serisinden yedi paket

Sir John Major ve Dame Judi Dench , dizinin doğruluğunu sorguladıktan sonra Netflix, dizinin "kurgusal dramatizasyon" olduğunu savundu .

Ayrıca, gösterinin pazarlamasına "gerçek hayattaki olaylardan esinlendiğini" söyleyerek bir sorumluluk reddi ekledi .

Cuma gecemi, bu yeni dizinin neye benzediğini öğrenmek için 10 yeni bölümün tamamını izleyerek geçirdim - işte benim çıkarımlarım.

1. Gerçeği kurgudan ayırt etmek zor

Bu dizi günümüze yaklaştıkça, gerçek ve gerçek ile kurgu arasındaki bulanıklık daha da artıyor.

Bu sezon 90'lı yıllarda geçiyor ve Imelda Staunton tarafından ilk kez muhteşem bir şekilde oynanan Kraliçe 60'lı yaşlarının ortalarında. Çocuklarının evlilikleri başarısız oluyor ve tartışmalı bir şekilde gösteri, Prens Philip ile 32 yaş küçük Lady Romsey arasında bir ilişki olduğunu gösteriyor.

Jonathan Pryce tarafından oynanan Edinburgh Dükü bunu reddeder, ancak bir test sahnesinde Kraliçe'ye evlilikle ilgili "hayal kırıklığını" söyler. Ama The Crown o kadar makul ve o kadar insani ki, genel bir izleyici olarak dramayı gerçeklikten ayırt etmek her zaman imkansız olmuştur.

Muhtemelen asla bilemeyeceğimiz kraliyetle ilgili gerçeklerin yokluğunda, bu kurgu boşluğu doldurur ve birçokları için gerçek olur.

Kraliçe'nin ölümünden çok kısa bir süre sonra ve birçok karakter hala hayattayken, bunu editoryal olarak haklı çıkarmak daha zor geliyor.

2. John Major'ın portresi bir vahiydir

Eski başbakan, Prens Charles'ın Kraliçe'yi tahttan çekilmeye zorlamak istediğini öne sürerek bu diziye saldırdı ve bunu "kötü niyetli saçmalık" olarak nitelendirdi.

Ancak The Crown'da, bir zamanlar Spitting Image tarafından sıkıcı ve sıkıcı olduğu (ve bezelye yediği) için alay edilen politikacı, bundan başka bir şey değildir.

Jonny Lee Miller tarafından beyaz perdeye zekice getirilen bu adam, Kraliçe tarafından büyük saygı görüyor - insanların bilge bir sesi ve Charles ile Diana arasındaki karışık boşanma kavgasında diplomatik bir arabulucu.

(Ve Flora Montgomery'nin canlandırdığı karısı Norma, dokuzuncu bölümde akşam yemeğini servis ederken görünürde bezelye yok).

Bu bir keşif.

3. Elizabeth Debicki şovu çaldı

Sesi (tereddütlü, soluk soluğa, gösterişli olanın sağ tarafı), kirpiklerinin arasından yukarı baktığında ki kafası, saç kesimi, ifadeleri ve tabii ki kıyafetleri; hepsi bu kadar Diana.

Dominic West (o zamanki) Prens Charles'ın karakterini yaşamak için elinden gelenin en iyisini yapsa da, tamamen inandırıcı olamayacak kadar tatlı ve açık bir şekilde yakışıklı.

Debicki mükemmel.

4. BBC incelemeye alındı

BBC, beşinci serideki bir karakterdir ve izlemeyi rahat kılmaz.

Kraliçe'nin BBC'ye olan bağlılığı, Prenses Diana'nın Panorama'ya verdiği röportajın daha büyük, zarar verici hikayesi ve nasıl elde edildiğine dair tartışmalarla yan yana geliyor.

BBC röportajı bir daha asla yayınlamayacağını söyledi, ancak The Crown sahneleri yeniden yaratıyor.

O zamandan beri kraliyet ailesiyle ilgili herhangi bir drama muhtemelen aynı şeyi yapacaktı, ancak ilgililere neden olacağı acıyı hayal etmemek zor ve The Crown'un bu kadar yakın bir zamana ulaşmadan çok önce durması gerektiğini söyleyenlerin değirmeni için bir sır değil. ve zor dönem.

Uydu televizyonunun ortaya çıkışı ve bunun BBC için ne anlama geldiği de bu diziden geçen bir konu.

Kraliçe, Prens William bir uydu anteni alırsa istediği zaman bir yarış kanalını izleyebileceğini söyleyene kadar televizyonunu değiştirmeye direniyor.

5. Para bir amaç değildir

The Crown'un bir bölümün yaklaşık 10 milyon sterline mal olduğuna inanılıyor (yine de bu, yaratıcısı ve yazarı Peter Morgan tarafından her zaman reddedildi).

Bu dizide yine paranın bir amacı olmadığı ortaya çıkıyor.

Kraliyet evleri ve saraylar için görkemli stand-in'ler, Hong Kong devir teslim töreninin bir rekreasyonu teklif edildi ve Majestelerini Londra'daki Guildhall'da ünlü "annus horribilis" konuşmasını yaparken görüyoruz.

(Solan) Royal Yacht Britannia, dizi aracılığıyla Kraliçe'nin artık temassız, modası geçmiş ve alakasız hale geldiği duygusu için bir metafor haline geliyor.

Yazarların neden bu anlatıya atladıklarını anlayabiliyorum - yat 1997'de Tony Blair'in yönetiminin ilk yılında hizmet dışı bırakıldı. Ancak paralellikler, özellikle gerçek Kraliçe'nin daha sonra uzun ve övülen saltanatı ışığında abartılı geliyor.

6. İngiltere'nin geçmişte kaldığını gösteriyor mu?

Kraliyet, İngiltere'nin uluslararası olarak nasıl görüldüğünü etkiler, ancak muhtemelen yalnızca insanların zaten düşündüklerini doğrular.

Programın İngiltere'si muhteşem bir ihtişamla çalkalanıyor. Güzel yemekler ve Eton'un dersliklerini görüyoruz; İngilizler, oyun oynamayı ve görgü kurallarını sevenler olarak tasvir edilir.

Bazıları için bu tasvirler, geçmişte kalmış bir ülke olarak görüleceğimiz anlamına gelirken, diğerleri için zengin bir tarihe sahip biri olarak görüleceğiz.

Beşinci serideki gerilimlerden bazıları, modern Britanya'nın neyi temsil ettiğini daha iyi anlayanın Kraliçe mi yoksa Prens Charles mı olduğuyla ilgilidir.

Gerçek hayatta, Majestelerinin cenaze töreni, ülkeyi dünyaya tanıttı. The Crown, İngiltere'yi dünya sahnesinde tuttuğu için de alkışlanabilir.

7. Kendi karmaşıklıklarımızı yansıtır

İnsanlar karmaşıktır ve The Crown'daki karakterler de istisna değildir.

Bu dizi etrafındaki tartışmaların çoğu, Prens, şimdi Kral, Charles'ın Prenses Diana ile olan ilişkisinde haksız bir şekilde tasvir edilip edilmediği ve kendisi için Galler Prensi olarak bir rol bulmaya çalıştığı hakkındaydı.

The Crown'un beş serisinden sonra, yazar Peter Morgan'ın yeteneğinin, bize insan olmanın ne anlama geldiğinin karmaşıklığını göstermesi olduğunu düşünüyorum.

Karakterlerine aşık oluyor ve onlara gerçek bir duygu derinliği aşılamadan edemiyor.

Yalnızca en ateşli monarşi karşıtları yanıt veremezdi.