Parthenon mermerleri çözümü

Son aylarda,geçtiğimiz 200 yıl boyunca Parthenon misketlerine ev sahipliği yapan British Museum'un müdürü Hartwig Fischer , Yunan Ta Ta gazetesine röportaj verdi. Mermilerin görüşüne göre neden Yunanistan'a geri verilmemesi gerektiğini ve “hadi görmezden gelelim” diyerek, nesnelerini orijinal yerlerinden bir müzeye dünyanın başka bir yerindeki müzeye götürmenin yaratıcı bir eylem olabileceğini açıkladı. Diğerleri bunu hızla “yağma sanat yaratıcı” olarak nitelendirdi - ve mükemmel bir medya fırtınası başladı.

Dünya çapında, Hartwig'in ifadesini alan düzinelerce makalede , bir kişi misketleri saklamak veya iade etmek için tüm artıları ve eksileri bulabilirdi. Bunlar antik hazinelerin Akropolis'ten 19. yüzyılın başlarında alınmasından bu yana geliştirilen argümanlardır: Mermerlerin geri verilmesi durumunda dünya standartlarında bir müzenin azaltılacağı; 1980’lerde kültür bakanı tarafından savunduğu gibi, Yunanistan’ın mirasının bir parçası olduklarını; mermerlerin Yunan ellerinde kalmayacağı varsayımı; Antik Yunanistan'ın en ikonik parçalarının menşei yerlerinde gösterilmesi ve görülmesi ihtiyacı; İngiltere’ye transferlerinin yasallığı; İngiltere’ye transferlerinin yasallığı. Ve bunun gibi.

 Yunan tanrıları bile, mermerlerin saklanıp saklanmamasına karar vermekte zorlanırdı.
Her iki taraf da, İngilizlerin yanı sıra Yunanlıların da geçerli tartışmaları var. Belki de Yunan tanrıları bile mermerlerin British Museum'da saklanıp kalmamasına veya Yunanistan'a geri dönülmelerine karar vermekte zorlanırdı. Aeschylus'un oyunu olan Eumenides : bir çıkmazda olduğu gibi aynı noktaya gelmiş olabilirler . İadeye karşı ve iadeye karşı eşit sayıda oy. Bununla birlikte, Eumenidlerde olanların aksine, mermerlerde bu felaket olmaz.

Çünkü Londra'da mı yoksa Atina'ya mı seyahat etmeleri gerektiğine karar vermek gerekli değildir. Bunun yerine, daha kolay ve açık bir çözüm var: 50:50 hisse. British Museum mermer yarısını tutar ve Yunanistan diğer yarısını alır. Elbette kimin neyi aldığına dair anlaşmazlıklar olur. Ancak bunlar çözülemeyen anlaşmazlıklar değil. Mermerler, bir ana parça ve bir çok küçük parçadan oluşmaz. Neredeyse sadece büyük parçalar var. Bu, benzersiz bir durum - ve bir fırsat - çünkü birçok iade davasında paylaşımın işe yaramadığı görüldü. Nefertiti ikiye bölemez ya da Place de la Concorde'un dikilitaşını ikiye bölemezsiniz. İngiltere ve Yunanistan bu durumdan yararlanmalı ve nihayet içgüdülerine son vermeli.

Her iki ülkenin de tam bir set sergilemek istemesi durumunda, her koleksiyonun “eksik” parçaları için fakslar yapılabilir. Çoğu insan için orijinalleri ve kopyaları ayırt etmek zor olacak. Belki Avrupa Birliği fonları kullanılabilir, ancak buna rağmen Brexit.

İsviçreli bir dava için benzer bir çözüm bulundu. 1712'de Zürih birlikleri St Gallen ve manastır kütüphanesini istila etti ve değerli kitapları ve olağanüstü boyutta nadir bir dünyayı geri getirdi. Yıllardır, St Gallen yağmalanan eşyaların iadesini istedi. Sonunda, 2006'da Zürih ve St Gallen en seçkin kitaplardan birinin St Gallen'e iade edileceğini, 40 kitabın St Gallen'den en az 40 yıl boyunca ödünç kalmaya devam edeceğini, dünyanın kanton müzesinden taşınacağını kabul etti. Zürih'in İsviçre ulusal müzesine gönderilmesi ve dünyanın bir faksiminin St Gallen için üretilmesi ve Zürih kenti tarafından finanse edilmesi.

Bu paylaşım çözümü İsviçreli bir fikir değil. Onu icat eden eski Yunanlılardı. Ya da belki daha doğru bir şekilde söylenirse:

“Let değil susamış toz mor kan emmesi 
vatandaşların, ne de erkekler let 
intikam wreak tutkusundaki 
halde vendetta ve kavga, 
ama benzeri aklın erkekler 
onları one will ile paylaşmasına izin 
onların sevinçlerini ve nefret onların nesnelerini hem. 
Çünkü erkekler arasında sağlığın kaynağı. ”

(Aeschylus Oresteia'sından Eumenides, Robin Bond tarafından tercüme edildi)